Een ode aan gras dat danst, gezichten die spreken en een wereld die voelt als poëzie in pixels
Je hebt van die games die je niet alleen wil spelen, maar ook wil inlijsten. Ghost of Tsushima is er zo één. Zó mooi, dat je controller spontaan verandert in een fotocamera. In dit artikel lees je waarom ik helemaal weg ben van de wereld, de sfeer en de personages – en zie je mijn favoriete in-game-foto’s terug.
Soms speel je een game die niet alleen indruk maakt door wat je doet, maar óók door wat je ziet. Ghost of Tsushima is zo’n game. Vanaf het moment dat ik voet zette op de Japanse eilanden, voelde ik me geen speler meer, maar een reiziger. Of nou ja, eerder een toerist op vakantie, met mijn camera constant in de aanslag om de bloedmooie omgeving, cultuur en locals vast te leggen.
Een wereld om in te verdwalen
Vergeet fast travel. Echt. Want wie vrijwillig het wuivende gras, de bloeiende kersenbomen en de gouden zonsondergangen van Ghost of Tsushima overslaat, heeft het simpelweg niet begrepen. Elk pad, elk uitzicht, elk detail is esthetisch pleasing. De wind wijst je de weg, bladeren dwarrelen als dansende penseelstreken langs je paard, en zelfs regen heeft hier iets romantisch. Het is alsof je door een levende Japanse schilderrol rijdt – eentje die je voortdurend uitnodigt om even af te stappen en een foto te maken.
En dat heb ik dus gedaan. Véél gedaan.
Fotomodus of kunstacademie?
Zelden voelde ik zo’n behoefte om alles vast te leggen als in deze openwereldgame. Niet omdat het moest, maar omdat ik het simpelweg niet kon laten. Elk moment voelde cinematografisch. Of het nu ging om een intens zwaardgevecht, een eenzame boogschutter in een veld, of gewoon Jin die pauzeert onder een bloeiende boom; Ghost of Tsushima smeekt erom vereeuwigd te worden.
De fotomodus van Ghost of Tsushima is dan ook geen gimmick, maar een essentieel onderdeel van de ervaring – in ieder geval voor mij. Het is echt bizar hóe knap deze wereld is opgebouwd. Geen enkel screenshot had ik kunnen maken zonder dat de basis al adembenemend mooi was. De belichting, de kleuren, de compositie: alles klopt.
Mooie mensen, met diepte
Maar het zijn niet alleen de landschappen die spreken. De gezichten, de houdingen, de mimiek; ook de mensen in deze wereld zijn wonderschoon. Jin Sakai is niet zomaar een knappe protagonist; hij is getekend door verlies, verantwoordelijkheid en innerlijke strijd. En dat geldt net zo goed voor personages als Masako Adachi, Tomoe en zelfs de vele npc’s die je onderweg tegenkomt: stuk voor stuk prachtig ontworpen.
Stilte zegt alles
Wat ik misschien nog wel het allermooist vind aan Ghost of Tsushima, is dat de game durft te ademen. Momenten van rust worden niet opgevuld met ruis. Een haiku bij een klif. Een warm bad in een heetwaterbron. Dit is een game die je niet opjaagt, maar je juist uitnodigt om te vertragen. Om te kijken. Te luisteren. Te voelen… En foto’s te maken.
Een liefdesverklaring in pixels
De PlayStation-hit Ghost of Tsushima is veel meer dan een goede openwereldgame. Het is een liefdesverklaring aan vormgeving, aan sfeer, aan schoonheid. Een ervaring die me niet alleen vermaakt, maar ook raakt. En nu ik ‘m voor de tweede keer speel – dit keer dus met fotomodus onder mijn vingers – voelt het zelfs nog indrukwekkender dan de eerste keer.
Of ik zin heb in opvolger Ghost of Yōtei? Ja. Maar eerst nog één laatste foto maken.
De zon staat goed, de bloemen wiegen zacht, en Jin kijkt naar de horizon alsof hij weet dat ik ook dit honderdste beeld simpelweg wel móét vastleggen.
Ghost of Tsushima speel je nu op pc, PlayStation 4 en PlayStation 5. Ik speelde Ghost of Tsushima: Director’s Cut op de PS5, inclusief de Iki Island DLC.
Bedankt voor het lezen!
Vind je dit artikel leuk en wil je me steunen? Je kunt me een fooi geven via de knop hieronder. Elke bijdrage helpt me om nog meer geweldige content voor jullie te maken. Bedankt voor je steun!
Most Anticipated met Alie 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.