Telkens weer dezelfde keuzes…

De magie van meerdere eindes in een game

Ik heb een obsessie met games met keuze-opties. Zeker als die keuzes ook nog eens naar verschillende eindes leiden. Toch maak ik bij elke playthrough weer dezelfde keuzes… Waarom slaag ik er niet in om andere paden te verkennen?

Heeft een game keuze-opties? Belooft elke keuze impactvol te zijn? En misschien zelfs wel tot een ander einde te leiden? Take my money! Op de een of andere manier heeft die feature een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me. Gek eigenlijk, want ik weet van tevoren al dat ik toch maar een of twee van die eindes te zien ga krijgen. En nee, dat betekent niet dat ik de game maar een of twee keer speel, maar dat ik bij elke playthrough weer dezelfde keuzes maak. Zelfs bij games met eindeloze keuze-opties speel ik altijd op de manier waarop ik denk dat ik het in het echt ook zou doen.

Net als in het echte leven

Ik heb de Mass Effect- en Dragon Age-series kapot gespeeld. Voor elk deel heb ik minstens drie playthroughs gedaan. Deze games zijn mijn go-to-games, waar ik steeds naar terugkeer wanneer de nostalgie toeslaat. Het herhaaldelijk spelen van een game is op zichzelf niet zo vreemd, toch? Ik bedoel, ik kan ook keer op keer een willekeurige Zelda-game doorspelen. Maar bij games met meerdere eindes vinden veel mensen het juist interessant om zoveel mogelijk uitkomsten te ontdekken. Bij mij is dat anders. Elke playthrough maak ik dezelfde keuzes. Alistair hoeft geen koning te worden, Kaiden mag niet doodgaan, de mages in Kirkwall moeten gesteund worden en de Geth mogen niet vernietigd worden. Hierdoor weet ik niet wat een Renegade Shepard allemaal zegt en doet, of hoe het voelt om de game te eindigen zonder Garrus aan mijn zijde. Ik kan gewoon geen beslissingen nemen die ik in het echte leven ook niet zou maken.

Het gaat om de reis

Je zou je kunnen afvragen waarom ik die games dan überhaupt meer dan eens speel. Het antwoord ligt in het feit dat deze games mijn absolute favorieten zijn. Ze bieden meer dan alleen vermaak; ze vormen een reis naar de werelden die ik zo liefheb, gevuld met boeiende personages en meeslepende verhalen. Zelfs nu ik dit schrijf, voel ik de drang om weer terug te keren naar Ferelden en de Citadel opnieuw te verkennen. Dus ja, misschien maak ik telkens dezelfde keuzes en ervaar ik dezelfde eindes, maar voor mij gaat het niet alleen om het bereiken van een ander resultaat: het gaat om de reis zelf, om de emoties die deze games telkens weer oproepen en om de herinneringen die ze bij elke playthrough opnieuw tot leven brengen.

Ik kijk dan ook enorm uit naar de nieuwe Dragon Age: Dreadwolf. Mijn held moet de perfecte neus hebben, er mag geen sidequest gemist worden en over sommige beslissingen moet eindeloos gewikt en gewogen worden. Ik weet nu al dat ik er minstens een week vrij voor moet nemen…

Dan hoor ik daarna graag van jullie welke andere eindes er allemaal mogelijk zijn!

Bedankt voor het lezen!

Vind je dit artikel leuk en wil je me steunen? Je kunt me een fooi geven via de knop hieronder. Elke bijdrage helpt me om nog meer geweldige content voor jullie te maken. Bedankt voor je steun!