Wanneer is een game geen game meer?
Met titels zoals Open Roads, die de meer verhalende en filmische kant van gaming omarmen, vroeg ik mezelf af: wanneer is een game eigenlijk geen game meer?
De kale definities
Maar eerst twee definities.
Wat is een film? Films zijn visuele kunstwerken waarin bewegende beelden verhalen, ideeën en emoties uitdrukken. Je ploft neer, kijkt en laat je meeslepen door wat de filmmaker te bieden heeft.
Wat is een game? Games zijn interactieve vormen van entertainment waarin spelers uitdagingen aangaan, doelen bereiken en vaak een verhaal beleven door gameplay. Je hebt de touwtjes in handen, je bent actief betrokken bij het verloop van het spel.
Actief versus passief
Traditioneel gezien zijn games dus interactief en films passief. Maar die lijn vervaagt steeds meer. Interactieve films zoals Black Mirror: Bandersnatch laten je keuzes maken die het verhaal beïnvloeden, net zoals je dat in games doet. En aan de andere kant heb je cinematische games zoals die van Quantic Dream, die verhalen vertellen met de kwaliteit en stijl van films.
Grenzen vervagen
De opkomst van deze mix roept de vraag op: vervagen de grenzen tussen games en films? Zijn ervaringen die elementen van beide combineren nog wel te categoriseren? En nog belangrijker: bieden ze nieuwe mogelijkheden voor verhaalvertelling?
Een van de meer recente voorbeelden van deze mix van game en film is Open Roads, een interactieve filmische ervaring die je meeneemt op een emotionele reis – zie ook het kader onderaan dit artikel. Terwijl je door het verhaal navigeert, voelt het alsof je een personage bent in een film, met de vrijheid om het verhaal te sturen. De grens tussen actieve speler en passieve kijker vervaagt, wat resulteert in een unieke ervaring die het meer traditionele begrip van gaming uitdaagt.
Game óf film?
Deze verschuiving roept echter ook vragen op over wat een game nou precies definieert. Is het wel de interactiviteit, de gameplay, of simpelweg de ervaring? En hoe ver kunnen ontwikkelaars gaan met het opnemen van filmische elementen zonder dat het afbreuk doet aan de essentie van gaming?
Sommige puristen beweren dat games hun unieke identiteit verliezen wanneer ze te veel op films gaan lijken. Anderen zien juist mogelijkheden voor nieuwe vormen van verhalenvertelling en emotionele betrokkenheid wanneer games en films samenkomen.
Wat vind jij?
Why not both?
Kijkend naar de toekomst lijkt het er wat mij betreft op dat de grens tussen games en films alleen maar vager zal worden. Met technologische vooruitgang en de bijbehorende creatieve mogelijkheden zullen ontwikkelaars blijven experimenteren met hybride ervaringen die het beste van beide combineren. En dat opent deuren naar nieuwe vormen van verhalenvertelling die de komende jaren alleen maar interessanter zullen worden.
Open Roads
Eén van de recentste voorbeelden van deze grensvervaging is zoals gezegd Open Roads. Deze game, ontwikkeld door Fullbright, draait om Tess Devine en haar moeder Opal, die een roadtrip maken door het Amerikaanse platteland.
De gameplay combineert elementen van exploratie, puzzels en dialoogkeuzes, waardoor spelers actief betrokken worden bij het ontrafelen van het mysterie rondom Tess’ familiegeschiedenis. Tijdens de roadtrip ontdekken spelers oude brieven, foto’s en andere aanwijzingen die stukje bij beetje meer inzicht geven in het verleden van de familie Devine.
Door de combinatie van diepgaand verhalend vertellen en interactieve gameplay, vervaagt Open Roads de grens tussen games en films. Het laat zien hoe ontwikkelaars experimenteren met nieuwe vormen van verhalenvertelling.
Bedankt voor het lezen!
Vind je dit artikel leuk en wil je me steunen? Je kunt me een fooi geven via de knop hieronder. Elke bijdrage helpt me om nog meer geweldige content voor jullie te maken. Bedankt voor je steun!
Most Anticipated met Alie 